Tuesday 18 August 2009

Alaska 12 Afscheid van Alaska en de VS


Morgen zit het eerste hoofdblok van de reis er op. We zijn dan ruim 6 weken in de VS geweest, waarvan de laatste 2 in Alaska. Eigenlijk lijkt Alaska in bijna alles wel een land apart te zijn, ook al zijn er uiteraard ook veel voorbeelden van typisch amerikaanse dingen.

We zijn vandaag nog even naar de 2 Malls van Anchorage geweest. Eerst om een nieuwe harddisk te halen zodat we in ieder geval alles nu weer dubbel hebben. Daarna naar het noorden naar "downtown", ook al moet je je daar hier niet al teveel van voorstellen. Downtown bestaat uit een berg souvenier winkeltjes, uiteraard nog wat fast food er tussen en dan nog ergens de andere mall. Op een of andere manier komt het allemaal wat ouderwets over, met name ook de kleding en zo.

Vanmiddag zijn we nog even naar de haven gelopen maar James was er nog niet. In Anchorage is het vandaag prachtig weer, nagenoeg strakblauw en 21 graden. Boven de bergen waar James uit zou moeten komen ziet het er echter nog steeds zwaar bewolkt uit. Toen zijn we, na weer een stapel foto's en films van vliegtuigen (maar nu met mooi weer), maar weer aan de nachos gegaan op het terras van het hotel.

Ongelooflijk hoe laag de float planes daar over het dak komen. Ik ben elke keer net te laat om ze te kunnen filmen en zit na te denken hoe ik dat anders kan doen. Wanneer ik daar iets op bedacht heb en de volgende inderdaad midden in beeld komt roept Marijke op de achtergrond dat het ook nog net precies James is met de gele Cessna waar we afgelopen weken mee gevlogen hebben.

Geen idee waarom maar we kunnen nog steeds geen internationale nummers bellen, dus gaan we maar even de sleutel van de auto halen om nog even bij het vliegtuig te kunnen gaan kijken. We missen uiteindelijk James net, maar zien elkaar toevallig onderweg bij het kruispunt. Hup weer terug en toch nog maar een uurtje gaan vliegen als afscheid.

Het enige beest wat we nog niet echt gezien hadden was een Moose en James had al gezegd dat hij ze bij Anchorage wel zou weten te vinden. Na bijna een uur vliegen langs alle meertjes waar maar een beetje gras rondom is geven we het eigenlijk maar op. Dat hadden we eerder moeten doen want meteen vinden we er een paar.

Kunnen we rustig weer terug voor een toetje, koffie en port bij de ondergaande zon. Prachtig einde van fantastisch mooie weken hier. Morgenochtend doen we rustig aan hier in het hotel, en gaan we rechtstreeks naar het vliegveld. We vertrekken hier om 14:30 locale tijd (woensdag 0:30 in NL) eerst ruim 3 uur naar Vancouver en 6 uur na aankomst een monstervlucht van 15,5 uur van Vancouver naar Sydney. Daar komen wij op donderdagochtend locale tijd aan en dan moet het bij jullie nog net donderdag worden, dus hebben we jullie weer ingehaald. Geen woensdag voor ons deze week.

Sander moet morgenochtend om kwart voor elf zijn 2e check vlucht doen (beurtje 24) dus hopelijk horen we nog dat hij daar voor geslaagd is voordat we vertrekken.

Monday 17 August 2009

Alaska 11 Anchorage en Lake Hood

We zijn inmiddels aangekomen in het Millenium hotel in Midtown Anchorage. Het hotel ligt direct aan het meer waar ook Lake Hood is, de grootste float plane base van de wereld.

De vliegtuigen scheren over het dak van het hotel om op tijd op het water te kunnen landen, dus we vermaken ons hier wel.



Het is ongelooflijk hoeveel float planes hier aangemeerd liggen, echt vleugel aan vleugel het hele meer rond en dan is er ook nog een aantal pieren zoals je dat in een jachthaven zou verwachten.



Op de achtergrond van de landende en vertrekkende float planes zie je regelmatig ook grote passagiersvliegtuigen op het internationale vliegveld wat direct achter het meer ligt.

Vanmiddag hebben we in Moose Pass niet meer gevlogen. Het weer werd daar niet tot nauwelijks beter. Als het goed is is het Rich nog wel gelukt om zijn rating te halen voordat hij morgenochtend terug vliegt om weer aan het werk te gaan. Volgens Darlene had hij het volledig onder de knie dus moet de check ride door Vern een formaliteit zijn geweest.

Alaska Float Ratings / Scenic Mountain Air heeft de C172 waar wij mee gevlogen hebben normaal gesproken hier op het meer staan. Ze hebben een eigen hutje met een aanlegplek waar James deze zomer op de winkel past.

Morgen gaan we nog even naar Anchorage downtown en misschien nemen we nog even contact op met James die als het goed is vanuit Moose Pass weer terug naar Anchorage komt vliegen.

Sunday 16 August 2009

Alaska 10 Laatste vluchtjes

De bewolking hangt vandaag (zaterdag) op een redelijk niveau en het is nog droog. Vandaag gaan we even met een licht vliegtuig vliegen, Mark gaat even niet mee en ik ga met James starts en landingen oefenen. Het is een ongelooflijk verschil, waar ik de hele week heb moeten zwoegen om het vliegtuig in bedwang te houden, krijg ik hem nu met redelijke roeruitslagen daar waar ik hem hebben wil.

Ook Mark vliegt vandaag lekker. Leuk om dit nog even mee te maken, nu hebben we echt het gevoel dat we het door hebben.

Verder een luie dag gehad en 's middags nog even de heerlijke gerookte zalm van Stacy opgegeten met een fles wijn, 's Avonds na het eten nog even blijven borrelen, had ik niet moeten doen. Net teveel alcohol voor mij. Gauw slapen....

Vandaag (zondag) gaan we naar Anchorage waar we nog 2 nachten in het Millenium hotel zitten direct aan het meer bij Lake Hood, de grootste float plane base van de wereld. We zouden vandaag nog even met 2 vliegtuigen gaan vliegen zodat we elkaar zouden kunnen filmen. Voorlopig is de bewolking veel te laag zodat het er wellicht niet van gaat komen.

Saturday 15 August 2009

Alaska 9 Vissen op Marijke's verjaardag

Bedankt voor alle felicitaties via e-mail, sms en skype. Echt leuk om van zoveel mensen iets te horen terwijl we zo ver van huis zijn. Konden vannacht de telefoon even niet opnemen.

Helemaal fantastisch om goed nieuws te krijgen van Caro, Mats gaat prima en mag zondag naar huis.

Gisteren was het al regenachtig en kwam de bewolking later op de middag ook nog opeens omlaag. 2 instructeurs waren net onderweg met de 206 om een aantal hikers op te halen uit Lost Lake. Die bleken nog niet helemaal klaar te zijn toen ze aankwamen en tegen de tijd dat ze konden vertrekken was de bewolking te laag. Ze hebben dus daar de nacht door moeten brengen. Alle toestellen nemen hier standaard wel een SPOT mee waarmee je kunt aangeven of alles OK is of dat er hulp nodig is. Het apparaatje geeft dan de coordinaten door zodat je het vliegtuig op internet kunt tracken. Vern was toch niet helemaal happy dat ze daar geland waren en ook de sat-phone niet meegenomen hadden.

Het blijft waarschijnlijk de komende dagen k-weer maar je kunt hier nog steeds van alles doen. Het leek wel handig om er voor te zorgen dat we hier vanavond ook weer terug konden komen. Vandaag zijn we daarom wat dichterbij naar Crescent Lake gevlogen, hebben het vliegtuig weer aan een boom gebonden en zijn voor het eerst gaan vissen.

James heeft ons even laten zien hoe het werkt. Het is even zoeken naar de juiste plek maar dan heeft hij er al snel een paar te pakken. We staan eerst met de grote lieslaarzen in het water en proberen het daarna vanaf de voorkant van de floats.

Het duurt even voordat we het na kunnen doen maar wij vangen er ook nog drie. James had bijna een snoek te pakken maar die kon nog ontsnappen. De vissen die we wel vingen waren allemaal Graylings. Goed dat James erbij was om ze weer van het haakje te halen en om die ene vis die vanavond op de BBQ gaat alvast te bewerken.

Mooie bonte verzameling mensen bij onze eerste barbeque in de regen bij minder dan 10 graden Celsius. Ook de verloofde van Darlene, Alan, kwam opdagen en daarnaast nog wat vrienden van James. De ene vriend deed eerst rondvluchten rond Mount McKinley (ruim 20.000ft hoog) en werkt nu voor een oil company helemaal noord aan de arctic sea (ver over de poolcirkel), de andere is een native Aleoutin waar ik 3 keer in pas.

Maakt hier niet uit hoe ze er uit zien, ze zijn nagenoeg allemaal even aardig en hulpvaardig.

Beetje lullig dat die ene vandaag alleen al 18 zalmen gevangen had van gemiddeld 15kg (naast een berg halibot, een paar haaien en nog wat andere visjes). Brengt onze catch of the day toch net weer in ander daglicht. Niet eens slecht trouwens, de grayling op de BBQ.

Meer dan genoeg eten, en te zien aan de oogjes nu om me heen terwijl ik dit typ ook genoeg drank. Nadat een belangrijk deel van het bier en alle flessen wijn op waren komt er een 5 liter kartonnen verpakking rode wijn aan te pas. Kwantiteit boven kwaliteit.

Onze instructor wordt ook al iets opener over onze vliegkwaliteiten, maar dat hadden we zelf ook al in de gaten.

Zaterdag is onze laatste nacht hier, maar even kijken of we morgen nog even kunnen vliegen. Eventueel gaan we nog even proberen ieder in een eigen toestel te vliegen. We moeten maar eens even gaan zoeken waar we zondag en maandag in Anchorage gaan overnachten.


Ik heb van Darlene ook nog wat foto's gekregen van de beren in Katmai. Die waren al weg toen wij daar in de buurt waren.
We zouden daar eerst ook naar toe gaan (Brooks Falls, uurtje verder naar het zuiden ten opzichte van Funnel Creek waar we nu de beren gezien hebben), maar de zalmtrek stroomopwaarts is al afgelopen en dan zijn de beren ook snel weg.

Friday 14 August 2009

Alaska 8 Exit Glacier en lekker uitrusten

Het is nogal grijs weer en de voorspellingen voor de komende dagen zijn ook niet geweldig. Best vermoeiend dat wereldreizen dus we doen het een beetje rustig aan vandaag.



In de loop van de middag zijn we even naar Exit Glacier gegaan, 1 van de gletsjers die van het Harding Icefields afkomen. Hier kun je vanaf een parkeerplaats makkelijk naar toe lopen.



In Nederland is Marijke al jarig, hier pas over een paar uurtjes. Na de wandeling zijn we nog even boodschappen gaan doen in Seward voor morgen wanneer we haar verjaardag hier een beetje vieren. Als het goed is gaan we morgen overdag het feestmaal voor de avond nog vangen (tenminste ik denk dat James hem of haar gaat vangen en wij gaan kijken en eten).


Bij Safeway schijnen een soort super bonus klantenkaart te hebben want met de kaart krijgen we zo bijna 60 dollar korting. Daar kan Appie nog wat van leren.

Met de hardware zit het lekker mee, mijn losse harddisk is net ook gecrashed terwijl we een filmpje zaten te kijken. Jammer want de disk was kleiner dan een mobiele telefoon en er kon 500GB op. Moeten we in Australie maar even zien hoe we dat oplossen, want het geeft niet echt een rustig gevoel om het materiaal niet ergens dubbel te hebben en de pc en camera lopen ook langzaam vol.

Thursday 13 August 2009

Alaska 7 Beren, wolken en ranger cabins

Het weer gaat vandaag duidelijk veranderen. Gisteren hadden we zo'n prachtige arctische heldere dag zoals Harry die ons al beschreven had. Ik lag in de lodge in de hangmat in de stralende zon en had toch het gevoel dat het niet echt warm was, toen ik dat tegen Mark zei vond hij natuurlijk dat ik weer zat te koukleumen, maar even later vertelden ze ons in de lodge dat het inderdaad maar 10 graden was buiten. Desalnietemin was het heerlijk en prachtig.

Vandaag echter kwam er al hoge overcast aanzetten en later voegde zich daar nog lagere bewolking bij, wat weer een leuke uitdaging gaf voor het VFR vliegen.

Vanmorgen zijn we weer heerlijk verwend in de Stonewood Lodge. Ik kan er nog steeds niet over uit hoe mensen in deze wildernis kunnen leven met de dichtstbijzijnde winkel op anderhalf uur vliegen afstand. En de dichtstbijzijnde buren aan de overkant van het meer wat echt wel wat groter is dan Loosdrecht. Ik heb echt genoten van dit bezoek, dit brengt je veel dichter bij de realiteit dan ergens in een hotel zitten.

Nadat we afscheid hebben genomen van Stacie zijn we over het grootste meer van Alaska (Iliamna Lake) gevlogen richting Funnel Creek waar we zeker 30 beren gezien hebben. Er liepen daar ook allerlei mensen door het riviertje die verderop met een watervliegtuig geland waren. Het is ongelooflijk dat die beren totaal niet in hun geinteresseerd waren.


Hier kregen we ook even het bewijs dat watervliegen niet altijd gemakkelijk is, want het wrak van een watervliegtuig lag nog op de kant. Dat moet een van de laatste dagen gebeurd zijn. Deze piloot heeft het "beachen" wel erg letterlijk genomen.

Op de terugweg naar huis eerst nog even getankt in een klein meertje vlakbij een vliegveld en daarna weer op weg terug naar de basis in Moose Pass. Er stond behoorlijk wat wind, zou met een landvliegtuig geen probleem zijn geweest, maar valt met een floatplane niet mee. Op zich kun je wel bijna altijd pal tegen de wind landen maar aan de andere kant komt het wel behoorlijk nauw zodat turbulentie en vlagen bij de landing niet echt lekker zijn.

De tankauto kun je op een aparte frequentie gewoon in de lucht oproepen en die komt dan naar het water gereden. James had gelukkig zijn stoere lieslaarzen aan zodat we het toestel droog aan de kant konden binden.

We wilden op de terugweg nog even een vulkaan bekijken in het midden van Cook Inlet, maar het was inmiddels behoorlijk bewolkt, zowel een hoge als een lage partij wolken.



De bewolking werd terwijl we er boven zaten helemaal gesloten, maar we dachten te zien dat het boven het water wel op zou houden. Bleek niet helemaal het geval, maar bij de vulkaan was er een voldoende groot gat om doorheen te kunnen circelen, anders hadden we nog terug gemoeten ook. In eerste instantie moesten we op 300ft gaan vliegen om uit de bewolking te blijven maar dat voelt toch anders met een floatplane.

Terug op een smaller stuk de Cook Inlet overgestoken over een vlak stuk met een paar grote meren voor de bergen. Vervolgens via Kenai Pass naar Crescent Lake, waar we in een verlaten Cabin ons lunchpakket genuttigd hebben.


Op veel plaatsen in de National Parks staan hier ranger cabins die je kunt gebruiken om te overnachten wanneer je daar een permit voor hebt geregeld. Mark nam hier de opdracht om te "beachen" ook erg letterlijk en op het laatste moment nam James het toch maar even over en heeft een doorstart gemaakt. Was ook nog een uitdaging met alle downdrafts tussen de bergen. Het meer loopt als het ware in een halve cirkel, een soort smiley, en de wind komt vervolgens vanuit de bodem van de cirkel 2 kanten op de canyon in zodat je nog windshear krijgt ook. Mark dacht dat James gewoon weer wat aan het buzzen was maar kennelijk wilde het vliegtuig echt even niet meer stijgen.


We hebben inmiddels allebei al ruim voldoende uren gemaakt voor ons CPL zodat we straks terug in Nederland kunnen uitzoeken of we dat daar ook eenvoudig echt kunnen halen.

Vanavond nog wat gedronken in de plaatselijke bar waar ik nog sjans had van de manager van de tent. Met zwaar originele teksten na het toeschuiven van een zakje suiker ("nothing is sweeter than you") en meer van dat kaliber maakt hij mijn dag weer compleet. Op mijn verjaardag mag ik bij hem de hele dag gratis eten en drinken. Het wordt een beetje laat, de foto's komen morgenochtend.

Wednesday 12 August 2009

Alaska 6 Stonewood Lodge

Tot en met de middag werden we nog lekker verwend in Tutka Bay lodge. James en ik zijn nog een rondje door de baai wezen vliegen, "buzzing" de kayak-ers en de lodge.

Na de lunch zijn we weer vertrokken. Onze bestemming is Stonewood Lodge aan Lake Clark. In principe is dat voornamelijk naar het westen maar we moeten eerst tanken en de eigenaar van het vliegtuig wil niet dat we Cook Inlet oversteken, ook niet met een floatplane. Op zich had dat vandaag wel gekund, want het is bijna windstil en er zijn nauwelijks golven op zee.

We gaan tanken op Kenai airport en dat is op zich al een hele ervaring. Het is een gecontroleerd veld met ATIS en alles erop en eraan. Er zijn 3 runways: 19 Left, 19 Right en 19 Water. Wij landen uiteraard op 19 Water en die ziet er uit als een gewone runway maar dan van water. Marijke vliegt vandaag en kan het al zeker zo goed als ik, terwijl ik al veel meer gevlogen heb.

Opnieuw starten blijkt al een heel stuk lastiger wanneer we mogen backtracken op 19 Water. De wind is toegenomen en dan zie je dat een floatplane toch echt anders werkt dan een normaal vliegtuig. We zijn wat zwaarder met volle tanks en het blijkt dan al lastig om een step taxi te doen. De neus wil niet omlaag en de staart heeft met de wind in de rug direct de neiging om van de wind af te draaien (weathervane). Om hem vervolgens weer de goede kant op te krijgen blijkt niet makkelijk en ook James krijgt het niet voor elkaar (ook omdat we allemaal vergeten het waterroer weer omlaag te doen na de mislukte steptaxi. Het eindigt met een ongeplande "beach-"aktie en dan kan ik mooi de plomp in om hem weer vlot te krijgen.
Daarna spelen we het maar op safe en taxien we gewoon stationair (met roeren naar beneden) tot het begin van de runway.

Eenmaal in de lucht kunnen we direct over een smaller stuk van de Cook Inlet naar het begin van de Lake Clark Pass aan de overkant. De Pass is de toegang tussen de bergen naar het meer, en loopt nog zeker over ruim 60 mile voordat we het meer in zicht krijgen.

Het meer zelf is ook 50 mile lang en is aan de noordkant bijna 1000ft diep. De lodge is in het midden van het meer tegenover Port Alsworth. Wanneer we de lodge vanuit de lucht gevonden hebben vliegen we eerst nog over het dorp aan de overkant. Als het goed is kunnen we daar morgen weer tanken zodat we het in 1 vlucht terug naar Moose Pass kunnen redden.

Stonewood Lodge ligt echt verlaten in een eigen baai. Preston en Stacie wonen daar al ruim 10 jaar en zijn 2 jaar geleden met een enorme verbouwing begonnen.
Je kunt hier alleen per vliegtuig komen, dus dat was niet echt simpel.
Preston begeleid jagers, vissers en fotografen op allerlei trips door heel Alaska en is vaak weken achter elkaar van huis. Het hele huis hangt hier ook vol met beren, moose, kariboe's en allerlei ander wild. Hij heeft ook een eigen vliegtuigje (Piper Cub met enorme wielen eronder) en een stuk gras voor de lodge dat ze als runway aanmerken. Voor ons is het een hobellig stuk grond van 80 stappen van Marijke lang, maar op een of andere manier ziet hij kans hier te landen en op te stijgen.

Stacie is thuis met de kinderen en is er compleet op ingericht om volledig self supporting te zijn. Zelfs in het dorp aan de overkant is er geen winkel, alles moet uit Anchorage worden ingevlogen. Port Alsworth heeft wel een gravel baan en de grootste meubels en bouwmaterialen zijn daar met een DC-6 ingevlogen en vervolgens op een vlot naar de overkant gebracht.

De beren bij Brooks Falls in Katmai schijnen weg te zijn omdat de zalm die in deze periode de rivier opzwemt zo'n beetje klaar schijnen te zijn en de silver salmon pas in september komt. Volgens Stacie zitten er wel nog meer dan genoeg bij Fuller Creek dus daar gaan we morgenochtend maar even kijken voordat we ten zuiden van de Iliamna vulkaan weer naar Cook Inlet en dan weer terug vliegen.

Tuesday 11 August 2009

Alaska 5 Tutka Bay lodge

Vanmorgen rustig aan gedaan. We werden gewekt met het nieuws dat Michiel en Caro een zoon hebben, maar dat niet alles probleemloos verloopt. We leven vanaf hier heel erg met jullie mee en hopen dat jullie snel met z'n drietjes thuis zijn.

James had nog wat rondvluchtjes en daarna onze cabin uitgeruimd, alleen de hoognodige spullen mee en de rest in de huurauto. Onze eerste echte rondtrip.
Het is Mark gelukt om op het laatste moment in een prachtige lodge terecht te kunnen voor een redelijke prijs.

Eerst anderhalf uur vliegen over enorme ijsvelden en ook over de Aialik gletsjer waar we eerder met de boot voor gelegen hebben. Per dal kun je ander weer hebben. In Seward was het zelfs lage overcast die langzaam in mist over aan het gaan was. Verderop komen we juist hogere cumulus bewolking tegen, net rond of boven de toppen waar we tussendoor moeten vliegen. Het laatste stukje wordt het zelfs zo bewolkt dat we er maar even door het dal omheen vliegen en vanuit Cook Inlet naar Tutka Bay vlogen.

Vervolgens moesten we toch nog even zoeken voor we onze lodge vonden. Vriendjes we hebben weer heel veel plezier van de Garmin gehad, want de navigatie middelen in de oude cessna zijn zeer beperkt en op het laatst gaf de garmin ons wel precies de juiste richting aan. Er zijn hier geen wegen, dus daar kon hij zich niet in vergissen. gewoon een kwestie van fjorden tellen en goed op de verschillende vormen letten en dan kon het niet missen.

Het was een heel aparte ervaring om met je vliegtuig in een fjord te landen, naar een steiger te taxieen en aan te leggen. Ik moet zeggen, hier zou ik aan kunnen wennen. Wat een luxe hier, hapjes en drankjes om 6.00 uur, diner om 7.00 alles lekker en inclusief.
Vanavond met Mark samen in het bubbelbad gezeten midden op de grote steiger voor de lodge. Niet te lang want de spa thuis is een heel stuk schoner, snel afdouchen en goed wassen maar...

Morgenochtend blijven we nog lekker even hier en na de lunch ga ik eindelijk weer vliegen. Eerst even bijtanken in Kenai en daarna naar Stonewood Lodge aan Lake Clark waar we morgen overnachten.