Vandaag echter kwam er al hoge overcast aanzetten en later voegde zich daar nog lagere bewolking bij, wat weer een leuke uitdaging gaf voor het VFR vliegen.
Vanmorgen zijn we weer heerlijk verwend in de Stonewood Lodge. Ik kan er nog steeds niet over uit hoe mensen in deze wildernis kunnen leven met de dichtstbijzijnde winkel op anderhalf uur vliegen afstand. En de dichtstbijzijnde buren aan de overkant van het meer wat echt wel wat groter is dan Loosdrecht. Ik heb echt genoten van dit bezoek, dit brengt je veel dichter bij de realiteit dan ergens in een hotel zitten.
Nadat we afscheid hebben genomen van Stacie zijn we over het grootste meer van Alaska (Iliamna Lake) gevlogen richting Funnel Creek waar we zeker 30 beren gezien hebben. Er liepen daar ook allerlei mensen door het riviertje die verderop met een watervliegtuig geland waren. Het is ongelooflijk dat die beren totaal niet in hun geinteresseerd waren.
Hier kregen we ook even het bewijs dat watervliegen niet altijd gemakkelijk is, want het wrak van een watervliegtuig lag nog op de kant. Dat moet een van de laatste dagen gebeurd zijn. Deze piloot heeft het "beachen" wel erg letterlijk genomen.
Op de terugweg naar huis eerst nog even getankt in een klein meertje vlakbij een vliegveld en daarna weer op weg terug naar de basis in Moose Pass. Er stond behoorlijk wat wind, zou met een landvliegtuig geen probleem zijn geweest, maar valt met een floatplane niet mee. Op zich kun je wel bijna altijd pal tegen de wind landen maar aan de andere kant komt het wel behoorlijk nauw zodat turbulentie en vlagen bij de landing niet echt lekker zijn.
De tankauto kun je op een aparte frequentie gewoon in de lucht oproepen en die komt dan naar het water gereden. James had gelukkig zijn stoere lieslaarzen aan zodat we het toestel droog aan de kant konden binden.
We wilden op de terugweg nog even een vulkaan bekijken in het midden van Cook Inlet, maar het was inmiddels behoorlijk bewolkt, zowel een hoge als een lage partij wolken.
De bewolking werd terwijl we er boven zaten helemaal gesloten, maar we dachten te zien dat het boven het water wel op zou houden. Bleek niet helemaal het geval, maar bij de vulkaan was er een voldoende groot gat om doorheen te kunnen circelen, anders hadden we nog terug gemoeten ook. In eerste instantie moesten we op 300ft gaan vliegen om uit de bewolking te blijven maar dat voelt toch anders met een floatplane.
Terug op een smaller stuk de Cook Inlet overgestoken over een vlak stuk met een paar grote meren voor de bergen. Vervolgens via Kenai Pass naar Crescent Lake, waar we in een verlaten Cabin ons lunchpakket genuttigd hebben.
Op veel plaatsen in de National Parks staan hier ranger cabins die je kunt gebruiken om te overnachten wanneer je daar een permit voor hebt geregeld. Mark nam hier de opdracht om te "beachen" ook erg letterlijk en op het laatste moment nam James het toch maar even over en heeft een doorstart gemaakt. Was ook nog een uitdaging met alle downdrafts tussen de bergen. Het meer loopt als het ware in een halve cirkel, een soort smiley, en de wind komt vervolgens vanuit de bodem van de cirkel 2 kanten op de canyon in zodat je nog windshear krijgt ook. Mark dacht dat James gewoon weer wat aan het buzzen was maar kennelijk wilde het vliegtuig echt even niet meer stijgen.
We hebben inmiddels allebei al ruim voldoende uren gemaakt voor ons CPL zodat we straks terug in Nederland kunnen uitzoeken of we dat daar ook eenvoudig echt kunnen halen.Vanavond nog wat gedronken in de plaatselijke bar waar ik nog sjans had van de manager van de tent. Met zwaar originele teksten na het toeschuiven van een zakje suiker ("nothing is sweeter than you") en meer van dat kaliber maakt hij mijn dag weer compleet. Op mijn verjaardag mag ik bij hem de hele dag gratis eten en drinken. Het wordt een beetje laat, de foto's komen morgenochtend.
Posts
No comments:
Post a Comment